“SY VERKIES OM ’N KONING TE DEEL AS ’N SLENTERAAR TE HOU”: WAAROM VROUE STILSWYEND ’N POLIGAMIESE SAMELEWING SKEP

Geskryf deur Abrie JF Kilian, LLB, LLM. Poligamiese Samelewing

Na veelgewigtige aansporing—of was dit dreigende gebabbel?—deur my volkse broeders, het ek nou eindelik geswig: ’n Afrikaanse weergawe van my skrywe word gepubliseer. Wees egter gewaarsku: dit kom nie uit ’n tyd van volslae rus en oorweging nie, maar onder ’n toestand van geesdriftige uitputting en byna-onfiksie. Tog, in die gees van volk en waarheid, reik ek dit aan—soos ’n veldkommandant wat sy laaste patrone vir die regte geveg spaar.

INLEIDING

“Liewer ’n silwer kroon saam met susters, as ’n ou hoed, alleen.”

Hierdie gesegde, dikwels afgemaak as siniese spraak, mag tog ’n dieper sosiologiese waarheid verwoord—’n waarheid wat min waag om hardop te noem: die moderne vrou kies nie bewustelik poliginie nie, en tog herskep haar kollektiewe keuses die samelewing in presies daardie rigting.

Ons leef in ’n era waar vroue uitblink en mans onttrek. Vroue oorheers die hoër onderwys, in stedelike gebiede verdien hul toenemend meer as hul manlike eweknieë, en stel die huwelik uit tot ver in hul dertigs (Morgan Stanley, 2019). Intussen voltrek daar ’n stil, tog aardverskuiwende verskuiwing onder die oppervlak van hofmaking en verbond: sogenaamde “elite”-mans word omring deur verskeie vroue, terwyl ’n toenemende groep mans heeltemal uitgesluit word uit die huweliksmark (Buss, The Evolution of Desire, 2016; Rudder, Dataclysm, 2015).

Die evolusionêre sielkundige, dr. Orion Taraban, beskryf hierdie verskynsel as ’n “paringsgolf.” Volgens hom klim manlike aantreklikheid stadig en bereik sy hoogtepunt later in die lewe, terwyl vroulike waarde—gemeet aan vrugbaarheid en uiterlike skoonheid volgens hipergamiese logika—vroeg piek en vinnig afneem. Die gevolg is nie balans nie, maar asimmetrie. En uit hierdie asimmetrie ontspruit skaarsheid—nie aan manlike aandag nie, maar aan verbondsgeskikte mans. (Taraban, WOMEN are making society POLYGAMOUS: the surprising consequence of female success; Youtube, 2022).

Hier betree sagte poliginie die toneel: nie die gestruktureerde, heilige veelwywery van Bybelse patriarge nie, maar die vae grense van emosioneel verwarde aansprake—verskeie vroue wat rondom ’n enkele man wentel sonder titel, vertroue, of bestemming. Wat eens die domein van konings was, is nou die werklikheid van 'dating'-toepassings en evangeliese voorportale. Tinder het Torah vervang. Aantrekking het verbond oorwin.

Hierdie artikel vier nie chaos nie. Dit roep tot helderheid. As die samelewing stil-stil poligamies word, moet die Kerk dan nie vra: Sal ons heilig wat die Skrif reguleer—of bly verbied wat YHWH nooit veroordeel het nie?

In die afdelings wat volg, sal ons hierdie onsigbare verskuiwing ontleed aan die hand van sosiologiese data, sielkundige neigings, en Bybelse getuienis. Ons sal aantoon hoekom poliginie, ver van barbaars of agterlik te wees, dalk die enigste oorblywende struktuur is wat vroulike hipergamie, manlike roeping, en verbondsgesentreerde nalatenskap in harmonie bring.

Die toekoms is meervoudig. Die vraag is: sal dit heilig wees—of verskuil bly?

Hipergamie in die Era van Vroulike Sukses

In die hart van vroulike maatkeuse, lê ’n beginsel so oud soos Genesis en so hedendaags soos ’n “swipe” op ’n slimfoon: hipergamie—die neiging van vroue om mans te kies wat gelyk of hoër is in status, vermoë en voorsiening. Dit is geensins ’n sosiale konstruk nie, maar ’n diepgewortelde biologiese en psigologiese verskynsel, bevestig oor kulture, eeue en huwelikstelsels heen (Buss, The Evolution of Desire, 2016).

Soos vroue klim in sosiale, akademiese en professionele arenas, sou ’n mens verwag dat hul huwelikskanse ook toeneem. Maar ironies genoeg gebeur die teenoorgestelde. Die poel van mans wat as “huweliksgeskik” beskou word, krimp. Nie omdat daar nie mans is nie—maar omdat daar ’n tekort is aan mans wat voldoen aan die hoë vereistes wat vroue daar stel. Vroue word ekonomies verhef, terwyl man—veral dié van laer klas en status—vertrap (Morgan Stanley, 2019; Kotsadam, Moen & Røed, 2019).

In 2023 het Pew Research berig dat vroue nou byna 60% van alle tersiêre-gegradueerdes in die VSA uitmaak, asook ’n groeiende aandeel van hoë-inkomste verdieners. Tog wys studies dat hierdie selfde vroue van die minste waarskynlik is om te trou. Waarom? Want hoe hoër ’n vrou klim, hoe minder mans vind sy aanvaarbaar as huweliksmaats (Geary, 2004). Sy klim die berg—net om te ontdek daar wag geen man bo nie.

Hierdie is nie bloot teorie nie. Volgens die General Social Survey (GSS) het seksloosheid onder mans jonger as 30 sedert 2008 verdriedubbel—byna een uit elke drie rapporteer geen seksuele aktiwiteit die afgelope jaar nie. Intussen ervaar die top 20% van mans—gemeet aan aantrekkingskrag en status—bo-gemiddelde seksuele toegang, dikwels sonder verbond of toewyding (Rudder, Dataclysm, 2015). Die resultaat is wat sosioloë noem: “paringsmark-konsentrasie”—die baie jaag die 20%.

Wat te voorskyn kom, is nie poliginie in naam nie, maar in funksie: verskeie vroue wat emosioneel of seksueel aan dieselfde man gekoppel is, dikwels sonder dat hulle dit besef. Só word sagte poliginie gebore—’n ongestruktureerde, onberekenbare stelsel, gedryf nie deur teologie of tradisie nie, maar deur onbeheerde begeerte en onredelike vereistes.

Maar die tragedie is nie slegs statisties nie. Die morele koste is onmeetbaar. Baie vroue vandag staan voor twee bitter keuses: “deel” ’n man wat meerdere vroue aantrek, of “tevrede wees” met ’n man sonder roeping, ruggraat of wysheid. Hipergamie—eens geheilig in Abraham se tent—verval nou in emosionele uitputting en verhoudings-chaos. Vroue dateer beskikbare, maar onbetrokke mans, terwyl hulle verbondsgeskikte manne verbygaan bloot omdat dié nie modieus genoeg is nie.

Selfs die sogenaamde “vroulike bemagtiging” van die moderne wêreld kom met ’n Faustiaanse transaksie: meer grade, meer reis, meer onafhanklikheid—maar minder stabiele gesinne, minder verbondsmans, en verreweg minder kinders gebore in nalatenskap. Soos een vrou anoniem getuig in ’n studie oor dating-apps:

“Ons kan enige tyd seks kry. Ons kan net nie ’n toekoms kry nie.”

Hierdie is geensins ’n argument teen vroulike vooruitgang nie. Dit is ’n pleidooi vir eerlike argitektuur. As hipergamie nie uitgeroei kan word nie—en manlike uitnemendheid ongelyk versprei is—dan sal enige sisteem wat op een-tot-een koppeling aandring, ongesproke chaos voortbring.

In hierdie landskap is poliginie nie ’n terugkeer na primitiewe norme nie—dit is ’n herstel van verbond. ’n Terugkeer na Bybelse veelwywery as antwoord op sistemiese asimmetrie. Nie elke man is geskik vir meer as een vrou nie. Maar sommige is. En talle vroue—konfronteer met afnemende keuses—sou liewer ’n regverdige koning deel as om ’n geestelike slenteraar alleen te hou.

Dit is tyd om op te hou vra: “Waarom gebeur poliginie?”En te begin vra: “Waarom verbied ons wat die Bybel nooit veroordeel het nie—en wat die natuur self beaam?”

Laat ons nou ons aandag rig op die plek waar hierdie realiteit die duidelikste blyk: die Kerk. Wat gebeur wanneer miljoene vroue getrou bly—maar alleen? Wanneer monogamie aanvaar word—maar prakties verdwyn?

Die Ineenstorting van Monogamie—Selfs in die Kerk

Dat die wêreld flankeer met sagte poliginie—die normalisering van manlike losbandigheid en vroulike mededinging—verbaas niemand meer nie. Maar wanneer dieselfde patroon wortel skiet in die Kerk—onder hulle wat bely om Christus, kuisheid, en verbond na te volg—dan staar ons nie bloot ’n sosiologiese mislukking in die gesig nie. Dan kyk ons na ’n teologiese ramp.

In die Verenigde State alleen is daar meer as 20 miljoen ongetroude Christen-vroue, waarvan die oorgrote meerderheid opreg, standvastig en geestelik toegewy is (Barna Group, 2019). Hierdie vroue is nie ongetroud omdat hulle tekort skiet in deug nie—inteendeel, hulle is dikwels die mees dienende, gebedsgedrewe en begaafde lidmate van hul gemeentes. En tog, ten spyte van jare se wag, gehoorsaamheid en hoop, bly hulle alleen. Hul leraars sê vir hulle: “Wag op God.” Maar... wat as die voorsieningsketting gebreek is?

Die probleem is nie noodwendig ’n tekort aan mans nie, ten opsigte van getalle. Die probleem is ’n tekort aan huweliksgeskikte mans—mans wat verbond kan dra en geestelik kan lei. Volgens Pew Research (2021) onttrek Christen-mans toenemend van gemeenskapslewe, geestelike dissipelskap, en volwasse verhoudingsverantwoordelikheid. Baie stel huwelik uit tot in die niet of vervang dit met “romantiese omgang” sonder verbond. Intussen word vroue gekategeer in ’n monogamie-alleen paradigma wat aanneem dat elke vrou haar “een” het—mits sy wag, bid en nie “kompromitteer” nie.

Maar die Skrif belowe nie dat elke getroue vrou haar eie, eksklusiewe man sal hê nie. Nêrens nie. Wat wel beloof word, is dat YHWH die eensame in gesinne plaas (Ps. 68:6)—maar die struktuur van daardie gesinne hoef geensins aan Westerse huweliksideale te voldoen nie. (Sien die Griekse kodekse en nie die idiomatiese gebrekkige Afrikaanse en Engelse vertalings nie.)

Hier is die knelpunt: die Kerk preek monogamie asof dit ’n Bybelse gebod is, terwyl die huweliksekologie in duie stort rondom hulle. In werklikheid leef baie gelowiges reeds in onerkende poliginie: een aantreklike, charismatiese “alfa-man” omring deur ’n krans van geestelike susters wat almal hoop om met hom te trou—maar slegs een mag. Die res verval in eensaamheid, geestelike frustrasie of grensverskuiwende vriendskappe wat emosionele oortreding word.

Hierdie model lewer drie verwoestende gevolge:

1. Verhoudingsverlamming

Mans huiwer om op te staan as verbondshoofde, want die vereiste om “’n man van een vrou” te wees (1 Tim. 3:2) is verkeerdelik geïnterpreteer as numeriese beperking eerder as morele trou. Dus voel regverdige, poligame mans diskwalifiseer—terwyl monogame mans wat verslaaf is aan pornografie in diens bly.

2. Seksuele Pluralisme Sonder Verbond

Vroue wag op hul “een,” en word intussen ingetrek in langdurige, onverbondelike verhoudings. Hierdie verhoudings, verklee as “evangelisasie-verhoudings” of “emosionele ondersteuning,” boots huwelik na—maar sonder heiligheid. Ironies genoeg, verdra die Kerk eerder losbandigheid as verbond.

3. Pastorale Ontkenning

Leiers, te bang om die implikasies van hipergamie en die man-vrou wanbalans te konfronteer, preek “kuisheid tot die huwelik” sonder strukturele oplossing. Hulle haal Spreuke 18:22 aan—“Wie ’n vrou vind, het ’n goeie ding gevind”—maar swyg oor die feit dat vyf deugsame vroue gevind wil word... en geen man kom nie.

“En sewe vroue sal in dié dag een man aangryp en sê: Ons sal ons eie brood eet en ons eie klere dra; laat ons net na u Naam genoem word...” (Jes. 4:1)

Hierdie teks, lankal vergeestelik of geïgnoreer, word nou sosiologiese werklikheid. Vroue smag nie na rose of juwele nie. Hulle roep—met gebroke stem—om verbond.

Hierdie is nie ’n oproep tot losbandigheid nie. Dit is ’n oproep tot eerlikheid. As ons glo dat YHWH onveranderlik is, dan moet ons vra: waarom het Hy meervoudige huwelike geseën, in die Wet gereguleer (Eks. 21:10), en Homself as veelvuldige Verbondshouer openbaar (Jer. 3:6–14)—net sodat moderne teoloë dit as sondig kan verklaar?

Die Kerk ignoreer nie net poliginie nie. Die Kerk dwing dit ondergronds. Sy heilig nie wat gereguleer word nie. En terwyl die Kerk verkies om beheer te hou oor struktuur, word siele verwaarloos—en die vyand jubel. Nie omdat mans veelvrouens het nie, maar omdat niemand verantwoordelikheid neem nie.

Sou ’n regverdige, gestruktureerde en Skrif-gegronde veelwywery nie heiliger wees as ’n duisend monogamie-vertonings wat eindig in skeiding, pornografie, of pastorale ramp nie?

Poliginie is nie die vyand nie—dit mag net die geneesmiddel wees.

Die Jeremia Beginsél – YHWH, Verbond en Heilige Veelheid

Hier lê die ironie waardig aan die profeet Jeremia self: die Kerk, wat ’n God van verbond verkondig, gril voor een van die duidelikste verbondsmetafore wat YHWH ooit openbaar het—Hy wat ’n veelwywerige God is.

In Jeremia 3 rig YHWH Sy aanklag teen Israel én Juda oor hul geestelike hoerery. Maar diep vervat in Sy woorde lê ’n teologiese feit wat vir baie ontstellend is: YHWH sê Hy is getroud met altwee. “Bekeer julle, o afkerige kinders,” sê Hy, “want Ek het julle getroud” (Jer. 3:14, OAV). Twee vroue. Een Man. Nie verdeel oor tyd nie—maar gelyktydig, in verbond saamgebind.

Hierdie beeld staan nie alleen nie. In Esegiël 23 spreek YHWH weer van die twee susters, Oholah (Samaria) en Oholibah (Jerusalem), en doen dit nie as ’n neutrale regter nie, maar as ’n jaloerse man wat verraad voel in sy hart. En dan is daar Jesaja 4:1—waar sewe vroue een man aangryp, nie vir rykdom of romanse nie, maar net om sy naam te dra. En die Skrif veroordeel dit nie—dit beskryf dit. In vers 2 sien ons die resultaat: ’n geheiligde oorblyfsel, ’n tak van YHWH, vol heerlikheid.

Vir die moderne teoloog, opgevoed met Romeinse regsopvattings en Victoriaanse moraliteit, is hierdie gedeeltes soos teologiese landmyne. Maar vir dié gewortel in Torah en die profetiese skrywes, is dit bloudrukke van goddelike argitektuur.

Onder die Wet van Moses is poliginie nie net toegelaat nie—dit is gereguleer, wat wys dat dit as regverdig en aanvaarbaar beskou is. Eksodus 21:10 verklaar uitdruklik dat as ’n man ’n tweede vrou neem, hy nie die eerste se kos, klere, of huweliksreg mag verminder nie. Dit is nie ’n veroordeling nie—dit is ’n regverdige regulasie. Nie voorkeur nie—maar gelyke versorging.

Die aartsvaders was nie net manne van geloof nie—hulle was manne van veelheid:

• Abraham het Sarah, Hagar, en later Ketura geneem (Gen. 16, 25);

• Jakob se huwelik met Lea, Ragel, Bilha en Silpa het die twaalf stamme van Israel voortgebring;

• Moses, die Wetgewer, het beide Sippora en die Kusitiese vrou gehad (Eks. 2:21; Num. 12:1);

• Dawid en Salomo is berug vir hul veelwywery—maar is nie veroordeel oor hul getalle nie, maar oor hul afwyking van gehoorsaamheid en afgodery (1 Kon. 11:3–4).

YHWH sê vir Dawid deur die profeet Natan:

“En as dit te min was, sou Ek jou nog meer, en sulke en sulke dinge gegee het” (2 Sam. 12:8, OAV). Die konteks? Meervoudige vroue. Die sonde was nie in hoeveelheid nie—dit was egbreek en moord.

Tog bly die Westerse Kerk hardnekkig in haar verwerping van poliginie. Nie op grond van Skrif nie—maar op grond van kultuur. Dit is nie sola Scriptura nie—dit is sola cultura.

Waarom sou YHWH Homself voorstel as die Man van veelvuldige bruide, as die struktuur self sondig was? Is YHWH se beeldspraak onwaar? Of nooi Hy ons uit om veelheid te sien nie as chaos nie, maar as kapasiteit?

Poligame verbond, wanneer gereguleer deur geregtigheid, is nie ’n vorm van manlike selfverheffing nie—dit is ’n vorm van heilige delegasie. ’n Man wat verantwoordelikheid neem vir meer as een vrou in ’n wêreld wat hulle verlaat het. Dit is nie kompetering nie—dit is herstel. Dit is nie verwaarlosing nie—dit is versorging in veelheid.

Dit is die hart van die Jeremia Beginsél: dat herstel dikwels deur ongemaklike terugkeer kom.

“Bekeer julle... en Ek sal julle neem, een uit ’n stad en twee uit ’n gesin, en Ek sal julle bring na Sion” (Jer. 3:14).

Nie ’n terugkeer na mishandeling nie, maar ’n beweging na Bybelse veelheid—Verbonds Patriargie—geanker in verbond, gereguleer deur Torah, en verpersoonlik deur YHWH self.

Wanneer die Kerk daarop aandring dat een man net een vrou mág hê, ontken sy die evangelie wat sy self verkondig—’n evangelie waar een Messias ’n bruid het wat bestaan uit vele. Veelheid is nie vreemd aan geloof nie—dit lê in die kern daarvan.

As ons verbondshuise wil herstel, moet ons eers die verbondsraamwerk herstel. En dit beteken om te erken: die goddelike plan vir die huwelik is breër as wat ons erken het—en heiliger as wat ons gedurf het om te droom.

Die Bekragte Vrou – Waarom Vroue Kan Florer in Poliginie

In ’n wêreld versadig met verhale van vroulike mededinging, verraad en verwerping, klink die idee dat ’n vrou werklik kan floreer binne ’n poligame verbond, na óf kettery óf emosionele ontkenning. En tog, onder eeue van Grieks-Romeinse monogamie-dogma, lê ’n ou, Bybelse moontlikheid begrawe: dat regverdige poliginie ’n vrou nie uitwis nie—maar haar veredel.

In die middel van hierdie herwinning staan ’n lewende getuienis: Dr. Rochagné Kilian—geneesheer, vrydenker, en meervoudige vrou. In haar onderhoud op die Kowalski Analysis (Episode 112) breek sy die karikatuur van die “maglose eerste vrou” met grasie en waarheid. “Ek is nie vervang nie,” sê sy sag maar ferm. “Ek is kalibreer.”

Daardie enkele frase herskryf die hele gesprek. Binne verbondlike poliginie is vroue nie uitruilbare voorwerpe nie, maar onvervangbare instrumente in ’n groter Goddelike komposisie. Hulle waarde word nie verminder deur ’n tweede nie—dit word verdiep deur ’n gedeelde missie, nalatingskap en verbond.

Die Voordele Wat Vroue Gereeld Ontdek in Poliginie:

1. Inwendige Groei:

Teenoor die moderne mitologie van “emosionele besitreg,” nooi poliginie die vrou tot ’n heilige loslating van beheer. Nie passiewe oorgawe nie, maar aktiewe veredeling. Dr. Kilian getuig:

“Ek moes die waarheid in die gesig staar: dit het nie oor die ander vrou gegaan nie—dit het gegaan oor my eie vrese, my behoefte aan beheer, en my onwilligheid om YHWH se ontwerp te vertrou.”Binne hierdie konteks is onderwerping nie selfverlies nie—maar die ontbloting van volwassenheid en geloof (Jes. 26:3).

2. Gedeelde Lasdra:

Huwelik, moederskap en huishoudelike bestuur kan maklik isoleer en oorweldig—veral vir vroue wat alles moet wees: stylvol, geeslik, slim en sterk. In ’n regverdige, poligame huishouding word laste gedeel, nie verdubbel nie. Emosionele werk, kindergrootmaak, en selfs gesinsbesluite word gesamentlike prosesse. Soos die Spreuke 31-vrou geprys word vir haar krag en nywerheid, so versterk vroue mekaar binne die veelheid.

3. Herstel van Emosionele Balans:

In plaas daarvan om verteer te word deur jaloesie of onrealistiese verwagtinge, ontdek vroue in poliginie dikwels ’n nuwe stilte van siel. Wanneer ’n huwelik nie op eienaarskap gebou is nie, maar op gesamentlike doel, verander die emosionele landskap. Jaloesie word ’n geleentheid vir deug—nie ’n doodsklok vir vreugde nie. Dr. Kilian noem dit:

“’n Uitnodiging tot herkalibrasie—om identiteit nie te vind in besit nie, maar in deelname.”

4. Vryheid van Eienaarskap:

Die kern van moderne monogamie lê dikwels in ’n gevaarlike mite: jy besit jou maat se liefde, liggaam en lojaliteit. Maar Skrif leer anders. “Die man se liggaam behoort nie aan homself nie,” sê Paulus (1 Kor. 7:4). Geen vrou is geroep om ’n man se roeping te beheer nie—sy is geroep om dit te versterk. In poliginie leer die wyse vrou: haar waarde lê nie in uitsluiting nie, maar in onvervangbaarheid.

“Jy het hom nooit besit nie,” skryf een vrou. “Jy is gestuur om saam met hom te bou.”

Wanneer poliginie gegrond is in geregtigheid en nie gelei word deur begeerte nie, word dit ’n ekosisteem van geestelike vrugbaarheid. Maar dit verg meer as net aanvaarding. Dit verg:

• ’n Man met roeping, volwassenheid en gesag,

• En vroue met geloof, ootmoed en doel.

Dr. Kilian verwoord dit só:

“My onderwerping het my krag geword. En my vertroue het my vryheid gebring. Toe ek opgehou het om die tafel te probeer beheer, was ek uiteindelik vry om dit te dek.”

Poliginie is nie vir elke vrou nie. En dit is geensins ’n toweroplossing vir disfunksie nie. Maar vir dié wat geroep is—en bereid is om geheilig te word—kan dit ’n plek word van buitengewone bekragtiging.

Vir Skrifgetroue Mans – Lei met Gewig, Nie met Begeerte

In ’n era opgeblase met middelmatige manne en versot op oppervlakkige sjarmante, word die beeld van ’n man met meer as een vrou dikwels begroet met spot of agterdog. “Hy moet vol van homself wees,” fluister hulle. “’n Begeerlike manipuleerder,” sê ander. Maar die Skrif skets ’n ander figuur: ’n man van mandaat—’n koning aan wie YHWH meer as een dogter toevertrou, omdat sy skouers die gewig kan dra.

Poliginie is nie vir slap ruggraat en verslaafdes aan vroue nie. Dit is nie vir speelmannetjies of sensuele pioniers nie. Dit is vir konings. En ’n koning is nie ’n man met ’n harem nie—hy is ’n man wat huis bou, geregtigheid vestig en in vrees vir YHWH regeer. Hy is nie ’n versamelaar van vroue nie—maar ’n herder van siele.

“Jy mag nie veelvroue neem tot jy wysheid vermenigvuldig het nie.”

I. Die Playboy-Poligamist Moet Sterf

Voordat ons die gewig van mantel kan aanspreek, moet ons die mite begrawe. Die sogenaamde “hoë-waarde man” van die moderne manosfeer—hedonis, slim, emosioneel onbeskikbaar—is nie ’n patriarg nie. Hy is ’n parasiet. Sy veelheid van vroue is nie verbond nie—dis trofeë van verleiding. En die Skrif skenk hom geen lof nie.

Die regverdige man in poliginie word nie geken aan die aantal vroue nie, maar aan die stand van sy huis.

Soos Dr. Rochagné Kilian dit direk stel:

“Die meeste mans sukkel om een vrou reg te lei. Die idee dat elke man nog een moet neem, is absurd. Dit gaan nie oor toestemming nie—dit gaan oor vermoë.”

Daardie vermoë word nie gemeet aan jou beursie of biceps nie—maar aan jou geregtigheid.

II. Die Drievoudige Mandaat: Voorsien, Beskerm, Pastorie

Skrifgetroue man—oorweeg jy om meer as een vrou in verbond te neem? Toets jouself aan hierdie mandaat:

1. Voorsien

“As hy nog ’n vrou neem, mag hy haar voedsel, haar klere en haar huweliksreg nie verminder nie” (Eks. 21:10).

Voorsiening is nie ’n bonus nie—dis ’n wetlike verpligting. As jy nie die middele het om álmal onder jou sorg te onderhou nie, stap jy nie in poliginie nie—jy stap in opstand.

2. Beskerm

Elke vrou wat jy tot jou neem, word jou aanspreeklikheid—nie net jou liefde. Haar naam, haar eer, haar kinders, haar siel: alles is onder jou skild. As jy haar nie kan beskerm nie, verdien jy haar nie.

3. Pastorie

“Die man is die hoof van sy vrou, soos Christus die hoof van die gemeente is” (Ef. 5:23).

Nie as tiran nie, maar as diensgerigte herder. Jou vroue is nie jou gehoor nie—hulle is jou kudde. As jy nie die dissipelskap van jou huis kan hanteer nie, is jy nie gereed om dit uit te brei nie.

III. Vermenigvuldig Nalatenskap, Nie Ego

Ware poliginie gaan nie oor meer intieme toegang nie—dit gaan oor meer vrugbaarheid. Abraham het nie Hagar geneem uit losbandigheid nie, maar uit nalatenskapsoogmerk. Jakob is nie op jag gegaan vir vier vroue nie—hulle is aan hom toevertrou, en die resultaat was ’n nasie. Selfs Dawid is nie veroordeel vir veelheid nie, maar vir ongeregtigheid: die roof van ’n ander man se vrou (2 Sam. 12:8–9).

Man, vra jouself: soek jy meer vroue of soek jy ’n veelgenerasie-huis? Is jou begeerte gestook deur losbandigheid—of is dit gebore uit roeping?

Poliginie is nie ’n “plan B” vir seksuele swakheid nie. Dit is ’n toets van rentmeesterskap. Jou huis word ’n ambassade van YHWH se orde. Elke dogter van Sion onder jou dak getuig van jou leierskap. En as hulle angstig, verwaarloos, jaloers of skugter is—dan het jy jou roeping verontagsaam.

Maar as hulle vreedsaam, selfversekerd, waardig en stralend is—dan preek jou huis ’n beter evangelie as baie kansels.

IV. Laat die Konings Oprys

Ons roep nie op tot ’n massa-beweging van onnadenkende veelvrouery nie. Ons roep op tot die opstanding van konings—mans wat YHWH vrees, verbond liefhet, en weet dat hoofskap nie ’n titel is nie, maar ’n kruis.

As YHWH jou met één vrou vertrou—dien haar soos die Bruid van Messiah. As Hy jou met twee vertrou—vermenigvuldig jou gebede, jou dissipline, jou diensbaarheid.

“Laat hierdie geslag sy kinderskoene aflê. Sterf losbandigheid af, sterf trots af, en staan as patriarge—nie as akteur nie.”

Vir die man met mantel is die vermenigvuldiging van vroue nie ’n beloning nie. Dis ’n verantwoordelikheid—geboor uit sending.

’n Oproep aan Kerklike Leiers – Hou Op om te Verbied wat YHWH Toelaat

Vir bykans twee millennia regeer die Kerk nie net op grond van die Woord van YHWH nie, maar op grond van die kultuurnorme van heidense ryke. Van die Romeinse ideaal van huweliks-eksklusiwiteit tot die Verligting se burgerlike moraliteit—die Westerse Kerk het monogamie-alleen tot goddellike opdrag verhef, sonder dat daar een enkele vers is wat dit vereis.

“Het julle nie gelees nie?” Ja, ons het. En nêrens veroordeel die Skrif poliginie nie.

En tog, van kansels af word die man met een vrou geprys, terwyl die man met twee—al leef hy heilig en regverdig—gediskwalifiseer. Die herder met ’n hart vir weduwees, alleenstaande moeders, of vir vroue wat deur demografiese wanbalans verlate is, word bespot—nie oor sonde nie, maar oor struktuur.

Dít is nie teologiese versigtigheid nie. Dít is dogmatiese gevangenskap.

I. Wet teenoor Tradisie

Leiers gryp gereeld na 1 Timoteus 3:2—“’n man van een vrou”—om poliginie te verbied. Maar die oorspronklike Grieks, mias gynaikos andra, beteken letterlik: “’n een-vrou man” in karakter—nie in tel nie. Dit verwys dus na morele trou, nie numeriese beperking nie (sien Luck, Divorce and Remarriage, 2009).

Intussen sê Eksodus 21:10 uitdruklik dat YHWH reguleer hoe ’n man sy vroue moet behandel indien hy ’n tweede neem. Dit is nie die taal van veroordeling nie—dit is die taal van wetlike geregtigheid.

Waarom verbied kerkleiers dan wat God toelaat—en duld terselfdertyd wat God veroordeel? (Dink aan reeks egskeidings, seksuele losbandigheid, vaderskapverlating). Dít is nie heiligheid nie—dit is huigelary.

II. Leer Verbond, Nie Beheer

Pastoor. Teoloog. Ouderling. Jou rol is nie om die hekke van tradisie te bewaak nie. Jy is geroep om die hele raad van God te verkondig. Jy is nie die wagter van monogamie nie—jy is ’n dienaar van die Koninkryk.

Daardie Koninkryk sluit Abraham, Jakob, Moses, Gideon, Dawid en Salomo in—alles manne van veelvroue, baie daarvan profete. Nie een is veroordeel bloot vir hul pluraliteit nie.

In plaas van om poliginie te verban, behoort jy mans te leer hoe om regverdig daarin te wandel, en vroue te begelei om daarin te florer.

“Laat God waar wees, en elke mens ’n leuenaar” (Rom. 3:4).

As ons poliginie meer vrees verwek as losbandigheid, dan is ons kulturele toesighouers, nie verbondswagters nie.

Hou op om toe te maak wat YHWH oopgelos het.

Begin om te heilig wat die Skrif reguleer.

Laat die herders terugkeer na die Torah.Laat die Woord weer self spreek.

Slotwoord – Laat die Konings Oprys

Die moderne wêreld is stil-stil besig om poligamies te word. Maar dit is ’n poliginie sonder verbond, sonder heiligheid, sonder orde. Dit is Tinder in die hande van chaos. Vroue wentel rondom mans sonder ’n naam om te dra en sonder ’n missie om te dien. Dit is sagte poliginie—ongepraat, ongereguleer, en onheilig.

En tog klou die Kerk, in die aangesig van hierdie ineenstorting, aan ’n mite: dat monogamie-alleen ’n hele geslag sal red uit vertraging, wanhoop en demografiese agteruitgang.

Ons het nie ’n poliginie-krisis nie. Ons het ’n dissipelskap-krisis.

Die oplossing lê nie in die kriminalisering van veelvroue-huwelike onder die banier van “pastorale wysheid” nie. Die oplossing is om terug te keer—na die Skrif, na die verbond, en na die God wat poliginie nooit veroordeel het nie—maar dit gereguleer het, vergestalt het, en dit gebruik het as die metafoor van sy eie verlossingsverhaal.

Aan die vroue:

Jy word nie vervang nie. Jy word herposisioneer—van emosionele eienaarskap na geestelike medebestuur.

Aan die mans:

Jy mag nie vroue vermeerder voordat jy wysheid vermeerder het nie. Jy is nie geroep om vroue te verower nie—maar om hulle te bedek.

Aan die Kerk:

Hou op om ’n tradisie te verdedig wat YHWH nooit ingestel het nie. Begin om Sy dogters te beskerm met geregtige struktuur.

Dit is tyd om huise te bou—nie harems nie. Tyd om die vrugbare te seën—nie net die modieuse nie.Tyd om verbond te eer—selfs wanneer dit ons gewoontes ontwrig.

Laat die konings opstaan—nie as tiranne nie, maar as bouers. Mans van mantel, missie, en volwassenheid. Mans wat die waardigheid het om een vrou lief te hê—en eers dan, miskien, deur YHWH toevertrou word met meer.

Laat die koninginne opstaan—nie in mededinging nie, maar in verbond. Vroue wat weet hul waarde lê nie in alleenbesit nie, maar in onvervangbare gehoorsaamheid aan YHWH se orde.

“Wanneer die wêreld vra: ‘Hoeveel vroue kan ’n man hê?’, laat ons vra:‘Hoeveel siele kan hy lei?’”

Laat die boekrolle weer oopgaan.

Laat die tradisie getoets word.

Laat die konings opstaan. BIBLIOGRAFIE

Boek en Artikels

• Buss, David M. The Evolution of Desire: Strategies of Human Mating. 4th ed. New York: Basic Books, 2016.

• Geary, David C. "The Evolution of Human Mate Choice." In The Evolution of Human Mate Choice, 1–45. New York: Elsevier Academic Press, 2004.

• Kotsadam, Andreas, Espen Moen, and Knut Røed. "The Economics of Hypergamy." Labour Economics 56 (2019): 23–35.

• Luck, William F. Divorce and Remarriage: Recovering the Biblical View. San Bernardino: William F. Luck, 2009.

• Morgan Stanley Research. "The Rise of the SHEconomy." August 22, 2019.

• Roshchupkina, Olga, Olga Kim, and Eun-Ju Lee. “Rules of Attraction: Female Perception of Male Self-Representation in a Dating App.” Asia Marketing Journal 24, no. 4 (2023): 169–177.

• Rudder, Christian. Dataclysm: Who We Are (When We Think No One’s Looking). New York: Crown, 2015.

• Taraban, Orion. "Psych Hacks" "WOMEN are making society POLYGAMOUS: the surprising consequence of female success" [YouTube channel], ongoing.

• Larsen, Mads. "An Evolutionary Case for Polygyny to Counter Demographic Collapse." Frontiers in Psychology 14 (2023): 1062950.

• Barna Group. State of the Church 2019. Ventura, CA: Barna Group, 2019.

• Pew Research Center. "Religion and Living Arrangements Around the World." October 2021.

Skrif

Die Bybel (NASB95):

Jeremiah 3, Ezekiel 23, Isaiah 4:1, Exodus 21:10, 1 Timothy 3:2, Proverbs 31:30, Proverbs 14:1, 1 Corinthians 7:4, Psalm 68:6, Romans 3:4, Genesis 16, Genesis 25, Exodus 2:21, Numbers 12:1, 2 Samuel 12:8–9, 1 Kings 11:3–4, Isaiah 3:12–15, Malachi 2:16, Ephesians 5:23.

Persoonlike Getuie

Kilian, Dr. Rochagné. “The Smart Girl’s Guide to Polygyny,” interview by Rob Kowalski. Kowalski Analysis Podcast, Episode 112, February 2025. (Transcript on file with author.)

Ander

Additional demographic and sociological data cited from the General Social Survey (GSS), U.S. Census Bureau, and relevant academic and government databases.